Watty Çökünce Yeni Mekan!

 İyi Okumalar! Üç aydır buradaydım. Bebek olmak ne kadar güzelmiş lan! Ulan böyle şeylerin vardı niye en sona sakladınız? En baştan gönderseydiniz ya beni. Neysem üç aydır, ağlamadığım için endişelenmeye başlamıştı bu ilgisiz ama aynı zamanda öleceğin zaman en ilgili olan Karaoğulları fertleri. Bebek olmanın tek sıkıntısı, memeden içmekti. Jülide Hanım’a biraz ayıp oluyordu. Yani kendimi sapık gibi hissetmeden duramıyordum. Neyse, şimdi Yekta Bey babacığımın kucağında hastaneye gelmiştik, bana epey test yapmışlardı. Koluma ine batırdıklarını bile hissetmediğim zaman Yekta Bey benim yerime ağlamıştı. Bu adama harbi üzülüyordum ben ya. Oysa ben çocuğu bile değildim. Benim için bir haftadır doktor doktor geziyordu. Bugün ise sonuçlarımız çıkacaktı. Doktor Bey amcayı bekliyorduk. Yekta Bey’in kucağından hiç ayrılmadan öylece sessizce duruyordum. Arada bir ses çıkıyordum ki, öldüğümü düşünmesinler. Çünkü, üç aydır Yekta Bey her gece beni kontrol ediyordu ki, beni yatak odalarına...

 Gece Gündüz Göz Yaşı Döken Var Mı?.. "Zalimlik her çağda baş belasıdır..."  Her Şey Bitmek İçin Başlar -  Marcus Tullius Cicero "Seni bu hale getiren kimdi?" "HAHAHAHAHA!" Benim gür kahkahalarım odada yankılanırken, gözlerimden yaşlar geliyordu. Bu mutluluktan olan bir kahkaha değildi. İnanamıyordum. Buna inanamıyordum! Bana her şeyi onlar yaşatmıştı! Her zerremden tiksinmemin sebebi onlardı. İnsan kendi bedeninden tiksinir miydi? Ben tiksiniyordum! Her şeyimden! Her yerimden! Ben gülerken, Kadir Baltacı ise şokla bana bakıyordu. Bakardı tabi! Keşke onlar her şeyi hatırlasaydı da ben her şeyi unutmuş olsaydım. Ne olurdu sanki? Kahkahalarımı zorla durdururken hala sesimden hırıltılar çıkıyordu. "Kus-haha- Kusura bakma cidden. Çok komik bir soru oldu bu." Dememle Kadir Baltacı'nın gözlerinde on beş yıl boyunca gördüğüm o öfkeyi gördüğümde içimi korkunun yerine huzur doldurmuştu. Alışmış kudurmuştan beter derlerdi de inanmazdım. Bu adamın acıma...